U jednom od posljednjih intervjua, iz 1969. godine, Giuseppe Cardillo razgovara s Pierom Paolom Pasolinijem, režiserom kultnih filmova kao što su Salo ili 120 dana Sodome i Dekameron, piscem, pjesnikom i jednim od najznačajnijih intelektualaca Italije 20. vijeka. Dok raspravljaju o njegovom odnosu prema marksizmu, značaju upotrebe govornog jezika, doživljaju Amerike i New Yorka, o pristupu snimanju filmova i osjećaju za „prisustvo svetog“, vode nas kroz žarišne točke njegovog stvaralaštva i rasvjetljavaju nam Pasolinijeve unutrašnje sukobe i stavove, kao i njegovu konačnu privrženost poeziji kao „najnepokornijem izrazu umjetnosti“
****
Pier Paolo Pasolini je jedan od najznačajnijih i najkontroverznijih umjetnika i intelektualaca 20. vijeka. Kao pisac, pjesnik, režiser, scenarist, slikar, prevoditelj, komunist i veliki borac za prava lumpenproletarijata i potlačenih slojeva društva, u svom radu bavio se talijanskim društvom u periodu od Drugog svjetskog rata do ’70-ih godina. Zbog svojih radikalnih stavova često je bio u sukobu s vlastima, katoličkom crkvom i buržoazijom, a bio je i veliki kritičar konzumerizma. Prema njegovim riječima, društvo potrošača („neokapitalizam”) i novi fašizam proširili su otuđivanje / homogenizaciju i centralizaciju koje raniji klerofašizam nije uspio da postigne, dovodeći tako do antropološke promjene. Ta promjena se odnosi na gubitak humanizma i proširenje produktivnosti kao centralne za ljudsko stanje, koje je prezirao. Brutalno je ubijen 1975. godine.
Luigi Fontanella je talijanski pjesnik i pisac, kritičar i prevoditelj.
Giuseppe Cardillo je bio predsjednik Talijanskog kulturnog centra u New Yorku od 1964. do 1976. godine.
****
